అపుడపుడూ ఎక్కడికైనా వెళ్లి రావడానికి ఒక చోటుండాలి,ఊరుండాలి,కనీసం ఒక్క మనిషైనా మిగిలుండాలి !

29 Sept 2011

మబ్బు

                                    

ఒకే కల కంటున్నాను
అనేక వందల సార్లు

స్వగతంలో చిగుర్చుతున్నాను

విరిగిన రోజుల్ని ఏరుతూ
ఒంటరి దుఃఖం గుండా ప్రయాణం


1.
మబ్బుకేసి చూసి జాలిపడ్డాను
సంస్కరించేందుకు ఆకాశాన్నే ఎంచుకుంది
 వెలగని రాత్రి కాంతిలో తనలో తాను
ఏ సాగరంలోంచో స్మృతిలా
ఎగురుతూ వచ్చినట్లుంది




జాలిపడకమునుపే చెమ్మగా నావైపు చూస్తోంది
వర్షించడానికేమో అటుఇటూ దిక్కుల్ని
ఏరుకుంటోంది.
ఎన్ని రాత్రుల్లోంచో బరువుగా భారంగా
కదులుతోంది.
దిగుళ్లు వేలాడుతున్న ఆకాశం
మనసులో ఉరితాళ్ల సంభాషణ
క్షమాభిక్షనూ ధిక్కరించాలని విఫల యత్నం
కిటికీ ఊచల వెలుపలే ఖైదు.

బయలంతా బహుశా నేరభావంతో
కుములుతోంది.
జ్ఞానం గుండా సుళ్ళు తిరుగుతున్న అంతర్లోకం
కదిలేది ఎక్కడికో మబ్బు చెప్పదు.


2.
సంగీతకారుని  విమోహగీతంలా
ఏ వాద్యమంటని వేదన
రిక్తస్వప్నాల ముట్టడిలో అనువాద వివాదం
వరదగుడి మధ్య ఊపిరి సలపని చంద్రుడు.


3.
మెట్లు ఎక్కక మునుపు మబ్బులా ఒక స్మృతి
తరుముతూ వచ్చింది
నాకేసి చూసి వర్షించి సేదతీరి వెనుదిరిగింది.
నేనేమో చిత్తడి ఆక్రందనల మధ్య
నిల్చుండిపోయాను..

మట్టిలోపలంతా జాలి
పచ్చగా నవ్వుతుంది కానీ
పచ్చదనాన్ని అది ప్రదర్శించదు

ఉండలు చుట్టుకుంటూ వెళ్లిపోయిన
మేఘంలోంచే
మాట్లాడుతున్నాను.

వినిపిస్తోందా,  స్పష్టంగా!!
 *


ఆంధ్రప్రభ .. 1995 


3 comments:

  1. thank u sir splendid poem....love j

    ReplyDelete
  2. chaala kaalam taruvaata mee blog lo ilaantu maduramyna kavita chadavatam naa adrushtam.

    chaala baagundi uncle.

    ReplyDelete

ఇటు కూడా ఓ లుక్కేయండి

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...