ఊపిరాడదు !

తెరలు తెరలుగా దగ్గు , ఊపిరాడనంత.

గుక్కెడు నీళ్ళలోని తడి గొంతులోని ఏ పొరను తాకిందో
ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసే దగ్గు 

తలపై ఆదుర్దా అమ్మ స్పర్శ
'ఎవరో నిన్ను గుర్తు 
చేసుకుంటున్నారని' నా కళ్ళల్లోని కన్నీళ్లను తుడుస్తూ అంటుంది.
దగ్గుకూడా బావుంటుందనే ఆ అమ్మ స్పర్శ
నగరంలొ ఓ మూల- పైకప్పునీ నాలుగ్గోడలనీ పంచుకుంటూ భార్యాపిల్లలూ
రొటీన్ పరుగులూ, క్రమం తప్పని బిల్లులూ
అపుడపుడు, అక్షరస్పర్శకోసం వో సాహిత్య సమావేశం,
ఎప్పుడో నిర్వచనం మరిచిపోయిన జీవితస్పర్శ
- ఇంతకుమించి చెప్పుకోవడానికేమీ మిగలని తనంలో 
ఎవరు గుర్తుచేసుకుంటారులే - 
నేనేమన్నా కిచకిచమని పలకరించే బల్లి తప్ప!
**
నిన్ననే నేనొక కొత్త మనిషిని పలకరించాను . 
ఓ కవిమిత్రుడి తడి ఆరని అక్షరాలని ఆప్యాయంగా
స్పృశించుకున్నాను మనసారా--
మెచ్చుకుంటూ వో రెండు మాటల్నీ రాశాను .
కవిమిత్రుని ఆర్తినీ, ఆవేదననీ అర్ధంచేసుకున్నానన్న
నా నాలుగు అక్షరాలనీ పంచుకున్నాను కూడా
ఆమధ్యే కొందరం కలిసి కూచుని 
మరో సమావేశంలో నాలుగు అక్షరాల్ని తలచుకున్నాం.
***
తెరలు తెరలుగా దగ్గు , ఊపిరాడనంత.
గుండెల్ని పిండేసే దగ్గు..ఆత్మీయస్పర్శ కోసమడిగే దగ్గు
బహుశా--
ఇలా పలకరించుకోవడం,రాయడం,పంచుకోవడం,కలుసుకోవడం 
నచ్చడం లేదేమో ! 
కలవకుండా, కలపకుండా ఉంచే పెట్టుబడిదారీ మనస్తత్వమేదో
ఎక్కడో ఓ చోట నన్ను గుర్తుచేసుకుంటూ 
ఇలా ఊపిరాడనీయని దగ్గులా చుట్టేస్తుంది కాబోలు.

స్పర్శ మాత్రం మిగిలే ఉంటుందంటూ గోడపై బల్లి కిచకిచ...

#29.8.2013