చప్పట్లు

అవును ,అందరూ అలానే భావించారు.

ఇవ్వాళ్టికి సరిగ్గా ఇరవైమూడేళ్ళ ముందు కొన్ని పూలదండలు,
మరీ ముఖ్యంగా సాంబమూర్తి స్పాన్సర్డ్ నాకిష్టమైన ఆకుపచ్చని పుదీనా దండా
మెళ్ళో వేసుకున్నాక కూడా వీల్లెలాగూ పదికాలాలు కలిసి ఉండటం కనా కష్టమని
-అవునలానే అనుకున్నారు.

మరీ ముఖ్యంగా మిత్రులుగా మెలుగుతూనే శత్రువులుగా రాణిస్తున్న
మిత్రశత్రువులు,అప్పటికలాగా ఫిక్స్ అయిపోయారు.

ఏం ఆశించాను అప్పటికి
కనీసం నన్ను కోరుకునే ఒక్క మనిషైనా ఈ లోకంలో
నాకోసం మిగిలున్దాలని.
నాక్కొంచం నేను ఒక మనిషినేనని నమ్మకం ఇవ్వాలని.

ఆపై గుప్పెడు మెతుకులు నాతోపాటు తినడం కోసం
ఎదురుచూసే ఒక నిండు అన్నమ్మెతుకులాంటి ఒక మనిషి
నా అన్నేళ్ల ఆకలి కడుపుపై జాలి చూపుతూ
అప్పటివరకూ మాడిన నా రోజుల్ని మరిపింపజేయాలని.

కొంచెం కూడూ, ఒక గూడూ, ఒక నమ్మకం, మరికాస్త స్నేహం,
విసుగులు ,అలకలు ముగిశాక పున: పున: జీవించే కాంక్ష
వెతుక్కునే పర్సులు, లేని ఆదాయంతో పెట్టే ఖర్చులు, ఖర్చుల కోసం శ్రమించే గంటలు
ఆ గంటల్లో కోల్పోయే ఆత్మవిశ్వాసాలు,
ఎన్నెన్నో కంప్లయింట్స్, ఆ తర్వాత జీవితపు తీరం గుర్తొచ్చి సర్దుబాటులు

ఇవన్నీ కలగలిసిన ఒక హిందూ ముస్లిం జంట ఒక ఆదర్శపు బతుకుజంటలా
ఏ ఇబ్బందీ లేని ఒకానొక జీవన క్షేత్రం నిర్మించి
అందరినీ మెప్పిస్తున్నట్లు బతుకు వెళ్లదీయటం- ఇదొక అదనపు బాధ్యత.

పిల్లలోచ్చారు, పేర్లలో మతమేదో స్ఫురించకుండా జాగ్రత్తలు.
కిరాయి యింటి ఓనరు ముందు
మేమెవరమో తెలిసి ఇల్లివ్వడేమోనని శంకలు .
అందరూ అదోలా చూస్తుండడాన్ని పట్టించుకోనట్లు గంభీరమైన ముఖముద్రలు

అవును- ఇవన్నీ దాటుకుంటూ ఇరవై మూడేళ్ళ సహజీవనం
ఒక పండుగను మించిన
ఒకానొక సాహసం చేసొచ్చిన జీవితమంతటి అనుభవం.

**
అవును ,అందరూ అలానే భావించారు.

ఇప్పుడు మా ప్రయాణం చూసాక చప్పట్లు కొడుతూ
వాళ్ళే మాచుట్టూ మూగారు.
గెలిచాక చప్పట్ల శబ్దం వినడం గొప్ప తృప్తి.!

*10.5.2013